อยู่คนเดียว...ถ้ามันดีกว่า (ใยไหม)
 
          "อยู่คนเดียว" คำนี้อาจจะฟังดูน่ากลัวไปหน่อย สำหรับคนที่เคยเอาชีวิตฝากไว้ที่เขามาเนิ่นนาน จนจำไม่ได้ว่าเคยมีชีวิตอยู่ตามลำพังครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ เพราะว่านานเหลือเกินที่ได้ปล่อยให้ใครบางคนเป็นคนกุมชีวิต ลิขิตและกำหนดให้เดิน ให้ทำอย่างที่เขาต้องการมาตลอด จนแน่ใจว่าเมื่อขาดเขา เราต้องอยู่คนเดียวไม่ได้

          และการอยู่คนเดียวหรือการไม่มีแฟน นี่มันช่างเป็นอะไรที่น่ากลัวจนไม่อยากจะคิด ไม่คิดก็ได้แต่ถ้าวันหนึ่งความเจ็บปวดมันจุกอกล่ะ มันมากมายจนไม่สามารถเก็บไว้ในใจต่อไปได้ ข้างในใจมันกลัดหนองไปหมด และเจ็บจนทนพิษบาดแผลไม่ไหวล่ะ คราวนี้เยียวยาไม่ได้แล้วนะ อยู่ไปมีแต่เรื้อรังและลุกลาม

          คราวนี้ต้องตัดใจแล้วว่าจะต้องผ่าตัดซะทีดีไหม เจ็บน่ะรับรองว่าเจ็บแน่ ๆ แต่อาจจะเป็นการเจ็บครั้งเดียวนะ แล้วแผลที่เจ็บจากผ่าตัดมันก็เจ็บ ๆ แปลบ ๆ เดี๋ยวเดียวก็หาย ไม่ได้ทั้งช้ำทั้งปวดเรื้อรังอยู่อย่างนั้น นั่นน่ะเราอาจจะต้องมาทบทวนแล้วล่ะ ว่ามีแฟนอย่างนั้นกับไม่มีเลย อันไหนมันจะทำให้ชีวิตสุนทรีกว่ากัน

          คนเราทุกคนต่างเกิดมาด้วยตัวคนเดียวทั้งนั้น ต่างคนต่างมา โตขึ้นมาแล้วค่อยรู้จักกัน ก่อนหน้าที่จะมีเขา เราอาจจะมีคนอื่นมาก่อน หรืออาจไม่มี แต่ทั้งสองก็เหมือนกันคือ ต่างก็ไม่มีเขาในชีวิตเหมือนกัน แล้วก็มาคบมารู้จักกัน แล้วก็เอาตัวไปผูกไว้ตั้งแต่นั้น ก็เลยทำให้เข้าใจผิดว่าถ้าไม่มีเขาเราก็อยู่ไม่ได้ ลืมนึกไปว่านานแสนนานมาแล้ว ก็ไม่มีเขาก็อยู่มาได้มาจนโต จนมารู้จักเขานี่แหละ นั่นไง...อยู่ไม่ได้ตรงไหน

          ลองเอาความทุกข์กับการที่มีเขา แต่ไม่เคยมีความสุขเลย มาเปรียบเทียบดูว่า หากไม่มีเขาจะมีความสุขมากกว่าไหม หลายคนเอามาเปรียบกันแล้วบอกว่า ถ้าเลิกกับเขาไปคงมีความสุข แต่สุดท้ายก็ขอเลือกอยู่กับเขาต่อไปเหมือนเดิม เพราะว่าเลิกไม่ได้ นั่นแหละ คือการหวาดกลัวการอยู่คนเดียว แล้วทำไมคนเรายังหวาดกลัวการอยู่คนเดียวอยู่ล่ะ

          นั่นก็เป็นเพราะว่าจริง ๆ แล้ว มนุษย์ทุกคนเป็นสัตว์ที่หอบหิ้วเอาความเหงา ความโดดเดี่ยวมาตั้งแต่เกิด จึงได้พยายามหาวิธีมาบำบัดความรู้สึกตรงนั้น พยายามที่จะมีสังคม สร้างสังคมอยู่ร่วมกันตลอดเวลา เพื่อที่จะได้มีเพื่อน มีคู่คิดไว้พูดคุยกันให้คลายความเหงา นอกจากนั้นยังได้เกิดความรู้สึกอุ่นใจว่าใครที่อยู่เคียงข้าง นั่นแหละคือความเป็นจริงที่มนุษย์เราต้องการ

          แต่ถ้าเรามีใครสักคนเป็นคนรัก แค่ได้ชื่อว่ามี แต่ไม่เคยได้เป็นคู่คิด ได้พูดคุย คิดอะไรเรายังต้องคิดคนเดียว คุยอะไรก็คุยไม่รู้เรื่อง แถมทิ้งเราไว้คนเดียวตลอด ไม่เคยที่จะอยู่เคียงข้างให้อุ่นใจ อย่างนั้นยังอยากจะมีอยู่อีกหรือ 

          จำได้ไหมว่าที่ผ่านมาเราพบเจอกับอะไรบ้าง แล้วที่ยังไม่ผ่านมาอีกล่ะ ที่ไม่รู้ว่าจะต้องเจออีกเท่าไหร่ ถ้าจะหวังให้อะไรมันดีขึ้นน่ะ มันก็คงไม่มีดีไปกว่านี้แล้วล่ะ ถ้าที่ผ่านมาเราทำดีที่สุดแล้ว เราเต็มที่ที่จะปรับตัวปรับใจแล้ว ยังไม่ดีขึ้น ความหวังที่จะให้รักกลับมาหวานชื่นเหมือนเดิมก็คงยาก นั่นน่ะเป็นลางแล้วล่ะว่า อยู่กันต่อไปช้าเร็วก็ต้องเลิกอยู่ดี แต่ถ้าอารมณ์ที่เราเป็นฝ่ายเลิก กับเขาเป็นฝ่ายเลิก มันเจ็บต่างกัน ก็ต้องลองดูดี ๆ 

          ถ้าชีวิตหนึ่งเกิดมา ต้องอดต้องทนอยู่กับอะไรที่ไม่มีความสุข และนับวันความสุขจะลดถอยลงเรื่อย ๆ และไม่รู้ว่ามันจะมีความสุขได้อีกสักกี่วัน กับการชิ่งออกมามองสถานการณ์โดยรอบ แล้วพยายามเปลี่ยนที่ยืนของตัวเองให้ได้ โดยเชื่อว่าจะเป็นที่ที่น่ายืนและน่าอยู่มากกว่า แล้วจะรู้ว่า...บางขณะของชีวิตได้มีโอกาสอยู่คนเดียว มันก็ดีกว่าจริง ๆ

ข้อมูลจากกระปุกดอทคอม