ในยุค 80 ถึงต้นยุค 90 หนังแนวพิศวาสฆาตกรรมเป็นหนึ่งในหนังกระแสหลัก และฉากอัศจรรย์หรือฉากที่ต้องโป๊เปลือยก็มักมีให้เห็นบ่อยๆ ในหนังบู๊ คนที่โตมากับหนังยุคนั้นจึงมักเห็นหน้าอกหรือก้นของนักแสดงเป็นปกติ บางครั้งก็เห็นถึงขนเพชรเลย ซึ่งหนังกระแสหลักในยุคปัจจุบันแทบไม่ค่อยมีให้เห็น จะมีบ้างก็หนังนอกกระแส หรือซีรี่ส์ช่องเอชบีโอ การมาของ Fifty Shades of Grey จึงอาจเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้นของผู้ชมในยุคนี้ แล้วเบื้องหลังฉากร่วมรักในหนังเหล่านั้นเป็นยังไงกันบ้าง นิวยอร์กไทมส์ได้ไปสัมภาษณ์คนทำหนังอย่าง จัดด์ อพาโทว์ จาก Trainwreck, เอเดรียน ลินน์ จาก Fatal Attraction และ Indecent Proposal, ฌอง-มาร์ก แวลลี จาก Dallas Buyer Club และ เชมัส แม็คการ์วี ผู้กำกับภาพของ Fifty Shades of Grey เกี่ยวกับเบื้องหลังฉากเซ็กซ์ในหนังที่พวกเขาทำ

สำหรับเบื้องหลังฉากร่วมรักใน Fifty Shades of Grey ในบทสัมภาษณ์ดังกล่าว เล่าว่าการถ่ายทำฉากดังกล่าวเป็นงานที่ละเอียดอ่อน “เราได้เก็บฉากที่มีเซ็กซ์แจ่มแจ้มไว้ในสัปดาห์สุดท้ายของการถ่ายทำ” และบางฉากที่เราเห็นกันผ่านตาในหนังก็มาจากใช้คอมพิวเตอร์กราฟิกกสร้างขึ้นด้วย “เราต้องปกป้องนักแสดง เจมี่ ดอร์แมน ต้องปิดบริเวณอวัยวะเพศชายของเขา ดาโกตา จอห์นสัน มีแผ่นปิดบริเวณหัวหน่าวของเธอ และรอบตัวตรงนั้นทั้งหมด เราอยู่ในสถานการณ์ที่สงสัยว่า ในขั้นตอนหลังการถ่ายทำคงต้องใส่ขนลับเข้าไป ผมไม่ได้จะบอกว่ามันเป็นไฮไลท์ในอาชีพของผม แต่มันเป็นสถานการณ์ที่เหนือจริงมากๆ เรามีนักแสดงไว้ถ่ายก้นแทนดาโกตาด้วย ผมรู้สึกยินดีที่ได้คัดเลือกก้นซึ่งไม่มีรอยสักมาแสดงแทนในฉากนั้น เป็นสถานการณ์ที่เหนือจริงอย่างที่ 2” แม็คการ์วีบอก

ในอดีต มีการใช้กลยุทธต่างๆ เพื่อช่วยนักแสดงในฉากเหล่านี้ เป็นต้นว่าใช้อวัยวะยาง, ใช้หมอนมากั้นระหว่างนักแสดง หรือใช้ถุงน่องที่สวมทั้งร่างกาย เป็นต้น แต่เมื่อต้องเคลื่อนไหวร่างกายในฉากนั้นแล้ว ส่วนใหญ่ใช้การเล่นสด “ถ้าเราซ้อมมากเกินไป หรือคิดฉากละเอียดเกินไป มันจะกลายเป็นหนังโป๊เรตอารณ์เห่ยๆ ทางช่องซินีแม็กซ์” อพาโทว์พูดถึงการทำงานของเขา ซึ่งสอดคล้องกับแม็คการ์วีใน Fifty Shades of Grey “เรามีการซักซ้อมกันก่อนเพื่อให้นักแสดงสบายใจในช่วงแรก เพื่อให้เห็นว่าเราจะถ่ายภาพฉากมีเซ็กซ์ออกมายังไง และวิธีนี้ก็เหมาะในช่วงฉากมีเซ็กซ์แรกๆ เพื่อให้พวกเขาเคอะเขินน้อยลง และกล้องก็จะอยู่ห่างออกไป ส่วนในฉากห้องสีแดง เมื่ออะไรๆ เร่าร้อนขึ้นมาอีกนิด ก็จะมีการกำหนดท่าทางน้อยลง บางครั้ง เราใช้กล้องถ่ายจากเหนือศีรษะที่ควบคุมจากระยะไกล เพื่อนักแสดงจะได้ไม่ต้องมีคนคอยควบคุม”

มีคำถามหนึ่งที่น่าสนใจในบทสัมภาษณ์เหมือนกันครับ นักแสดงจำเป็นต้องรู้สึกเร่าร้อนจริงๆ ไหม ซึ่งผู้กำกับแวลลีบอกว่าไม่จำเป็น “ผมไม่เคยเห็นนักแสดงชายเกิดอาการแข็งตัว ในหนังทุกเรื่องและทุกฉากเซ็กซ์ที่ผมกำกับ แต่ไม่ได้แปลว่าผมไม่เคยเห็นทีมงานเกิดอารมณ์คึกขึ้นมา มันเป็นการใช้เทคนิคช่วย แต่เราเป็นมนุษย์ พวกเขาเป็นนักแสดง พวกเขาเปลือยกัน และก็ถูกเนื้อต้องตัวกัน” ขณะที่ผู้กำกับลินน์บอกว่าจำเป็น “ฉากร่วมรักคงไม่ได้ผลถ้าพวกเขาไม่รู้สึกเร่าร้อนขึ้นมาจริงๆ เราไม่ได้จะให้สอดใส่ร่างกายกัน แต่พวกเขาทั้งคู่เกิดอารมณ์ พวกเขาจำเป็น ไม่งั้นฉากนั้นคงใช้ไม่ได้”

แล้วเมื่อถ่ายทำกัน จำเป็นต้องเงียบไหม บางผู้กำกับสั่งให้เงียบกริบ บางผู้กำกับคอยกระซิบให้กำลังใจนักแสดง แต่บางผู้กำกับใช้การเปิดเพลงเพื่อสร้างอารมณ์ เช่นผู้กำกับโจ ไรท์ จาก Atonement ที่แม็คการ์วีเคยทำงานด้วย “มันช่วยในการเคลื่อนไหวของนักแสดง และการใช้กล้อง เพราะมันเหมือนกับการเต้นรำ ใน Atonment จะมีฉากที่ตัวละครของเคียร่า ไนท์ลี่ กับ เจมส์ แม็คเอวอยส์ มีฉากร่วมรักในห้องสมุด  เราถ่ายทำฉากนั้นโดยใช้เพลง Come to Me ของมาร์ค เลนแกน และ พี.เจ. ฮาร์วี่ มันมีทำนองที่เนือยๆและเซ็กซี่ เพราะใช้กล้องแฮนด์เฮลด์”

cr. http://jediyuth.com