ความโดดเดี่ยวของหัวหน้าพัค

ฉากที่เรากำลังจะพูดถึงนี้ เป็นเพียงฉากสั้นๆที่หลายคนอาจคิดว่าไม่ได้มีความสำคัญอะไร แต่ซีรีส์ The King: Eternal Monarch กำลังบอกอะไรเราอยู่กันแน่…

ความใจดีที่เกิดขึ้นในฉากนี้เปลี่ยนแปลงโชคชะตาได้ เราไม่จำเป็นต้องเป็นพระราชาแบบอีกน ถึงจะปกป้องโลกได้ แค่คนธรรมดาอย่างหัวหน้าพัค ก็สามารถทำให้โลกนี้น่าอยู่ขึ้นได้แล้ว 

เราได้ยินเรื่องนี้ถูกพูดถึงครั้งแรกในตอนที่ 5 ขณะที่หัวหน้าพัคและภรรยาของเขา ซึ่งเป็นคุณหมอนิติเวชได้ออกไปซื้อของด้วยกันตอนกลางคืน ด้วยสายงานของเธอ ให้เธอมักจะมองโลกตามความเป็นจริง มากกว่าสอดแทรกอารมณ์เห็นอกเห็นใจเข้าไป 

หัวหน้าพัค: เจออาวุธที่ฆาตกรของทีม 2 ใช้หรือยัง? หัวหน้าชเวขอให้ผมช่วยอยู่

นักสืบคนอื่นน่าจะขอให้หัวหน้าพัคมาถามข้อมูลจากภรรยาซึ่งเป็นหัวหน้าหน่วยนิติเวช

คุณหมอ: ฉันส่งข้อมูลต่อไปแล้ว อาวุธคือมีดทำครัวทั่วไป (เธอหยิบมีดขึ้นมา) ขนาดประมาณนี้ได้ (จากนั้นเธอก็เริ่มแกล้งแทงไปที่ตัวเขา) แทงตรงนี้ ตรงนี้ และก็ตรงนี้ ให้มั่นใจว่าเหยื่อตายสนิท

หัวหน้าพัค: ทำไมโลกนี้ช่างมืดมนอย่างนี้ ใช้ชีวิตให้สดใสกันเถอะ สว่างจ้าเหมือนหลอดไฟไปเลย

คุณหมอ: สามีฉันออกนอกบ้านเวลานี้ ไม่รู้จะเอาที่ไหนมาสดใสแล้ว 

หัวหน้าพัค: ก็ไม่ได้อยากออกหรอก แต่ทำยังไงได้ ชินแจชวนให้ผมไปดื่มเป็นเพื่อน 

คุณหมอ: (จับก้นสามี) เลิกงานแล้ว อย่าให้ฉันทำงานเลย 

คุณหมอน่าจะหมายถึง เธอเก่งงานสืบสวนอยู่แล้ว และไม่อยากจะคิดว่าสามีของเธอนอกใจจนเธอต้องลงมือสืบเอง 

คุณหมอ: ถ้าฉันขอประวัติการโทรคุณเมื่อไหร่ ไม่เกินสิบนาทีรู้กันแน่ 

หัวหน้าพัค: รอก่อนสี ที่รักจ๋า เดี๋ยวผมเข็นเอง 

คุณหมอ: ฉันเข็นเองได้จ๊ะ 

หัวหน้าพัค: เดี๋ยวผมขนของขึ้นรถให้ แล้วขึ้นแท็กซี่ข้างหน้าไปกันนะ

หลังจากนั้นหัวหน้าพัคได้พิมพ์ข้อความหา ชินแจ โดยเตี๊ยมกันไว้ก่อนว่า

หัวหน้าพัค: นี่ วันนี้ฉันไปดื่มกับนายนะ

ชินแจ: แล้วที่จริงกินข้าวกับใครครับ

หัวหน้าพัค: ความโดดเดี่ยว

ถึงตอนที่ 16 คุณหมอก็ยังคงไม่รู้ว่าความโดดเดี่ยวของหัวหน้าพัคคือใคร? เธอคิดว่าคนนั้นคือแทอึล 

คุณหมอ: ไม่ใช่สายสืบจองใช่ไหม

แทอึล: อะไรเหรอคะ

คุณหมอ: คนที่เรียกสามีฉันออกไป ไม่ใช่สายสืบจองนี่นา

แทอึล: (นิ่งไปพักหนึ่ง) ฉันเองค่ะ ฉันเป็นคนเรียกเอง

คุณหมอ: ไปเถอะ

ความน่ารักก็คือ คนที่ทำงานร่วมกับหัวหน้าพัคคอยช่วยปกปิดเขา ถึงแม้ว่าตัวเองจะไม่รู้เหมือนกันว่าเขาออกไปหาใครกันแน่ แสดงถึงความเชื่อใจ และพร้อมที่จะปกป้องเขาไว้ก่อน เรื่องนี้ทำให้คุณหมอซึ่งเป็นภรรยาสงสัยมากขึ้น พอแทอึลออกไป เธอได้เช็ครายการใช้บัตรเครดิตของสามี

เธอเห็นว่าเขาไปที่ร้านมินิมาร์ทเซอร์เคิล สาขาอิลซานซิตี้ เพื่อซื้อ เป้, รองเท้าผ้าใบ ราคา 110,000 วอน เธอพูดกับตัวเองว่า “คนที่เรียกสามีฉันออกไป คงจะเข้าโรงเรียนปีหน้าสินะ”

ฉากต่อไปเป็นฉากที่หัวหน้าพัคเดินเข้าไปในซอยแคบๆ และตะโกนเรียกชื่อ “โบกยอง!” เขาหิวถุงอาหาร พอเปิดประตูก็เจอกับเด็กผู้หญิงพร้อมรองเท้าและกระเป๋าสีชมพู น่าจะของที่ซื้อมาจากมินิมาร์ทเซอร์เคิลนั่นเอง ในบ้านนั้นมีภรรยาของเขานั่งอยู่ด้วย

หัวหน้าพัค: นี่ฮีจู ถ้าหิมะถมกัน หลังคาก็จพังลงมา สำหรับเด็กอายุ 16 บางคน หิมะนี้แสนหนักอึ้งเลยล่ะ 

คุณหมอ: นี่คือความโดดเดี่ยวของคุณเหรอ?

หัวหน้าพัค: ใช่โดดเดี่ยวจริงๆ

ความโดดเดี่ยวที่เขาบอกกับชินแจเมื่อครั้งก่อน คือคุณยายและเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนี้นั่นเอง เขาได้เล่าเรื่องให้ภรรยาฟัง

หัวหน้าพัค: จำเด็กที่ผมบอกว่าเป็นรุ่นน้องของซองมนได้ไหม?

คุณหมอ: อือ

หัวหน้าพัค: นั่นยายกับน้องสาวเขา คุณคงเห็นแล้ว ยายเขาป่วยหนัก เด็กคนนั้นคงไม่มีเงินจ่ายค่ารักษา เขาเลยปล้นเซฟร้านที่เขาทำงานพาร์ทไทม์ 

คุณหมอ: แล้วยังไงต่อ?

หัวหน้าพัค: เขาขอร้องผมก่อนจะโดนจับไป ให้ผมช่วยซื้อขนมปังไส้ถั่วแดงให้น้องสาวตัวเองถุงหนึ่ง แล้วก็ขอให้ผมช่วยกวาดหิมะบนหลังคาด้วย ผมก็เลยมาเยี่ยมเธอที่นี่จนถึงตอนนี้ เด็กๆต้องอยู่อย่างมีความหวังสิว่าไหม?

คุณหมอมีความรู้สึกหลากหลาย ทั้งละอาย, โล่งใจ, รู้สึกผิด, อับอาย, ภูมิใจ และรักสามีของเธอ ซึ่งตอนแรกเธอเคยคิดว่าเขานอกใจเธอ แต่สุดท้ายสามีของเธอกลับมาแอบช่วยเหลือครอบครัวของคนแปลกหน้า 

หัวหน้าพัค: (เปลี่ยนเรื่อง) แต่ผมไม่คิดนะว่าว่าคุณจะมาที่นี่ด้วย

คุณหมอ: คุณนี่นะ รีบไปซิ มากวาดหิมะไม่ใช่เหรอ 

หัวหน้าพัค: ที่รัก เราเดินจับมือกันดีไหม? หรือไม่งั้นผมปั้นตุ๊กตาหิมะให้ดีหรือเปล่า?

สำหรับตอนนี้ทำให้เราเห็นว่า เราสามารถเป็นคนที่ ปัดเป่า ‘ความโดดเดี่ยว’ ให้กับใครคนหนึ่งได้เหมือนหัวหน้าพัคได้เช่นกัน